Zatoki przynosowe są przestrzeniami powietrznymi w kościach twarzoczaszki biorącymi udział w ogrzewaniu i nawilżaniu wdychanego powietrza. Powstają wskutek wpuklania się błony śluzowej jamy nosowej w otaczającą kość. Wyróżniamy, zatem zatokę klinową, czołową, sitową, szczękową występujące obustronnie.
Największą z pośród nich jest zatoka szczękowa (łac. sinus maxillaris) znajdująca się w trzonie kości szczękowej. Ma ona kształt piramidy, utworzonej z czterech ścian. Część przyśrodkowa zawiera otwór szczękowy łączący zatokę z jamą nosową. Część tylna obejmuje kanały zębodołowe, dolna zaś sięga do poziomu korzenia pierwszego zęba trzonowego.
Zatoka czołowa (łac. sinus frontalis) mieszcząca się w kości czołowej jest strukturą anatomiczną wykształcającą się po 6 roku życia.
Zatoka sitowa (łac. sinus ethmoidalis) zbudowana jest z grup komórek sitowych przednich i tylnych zlokalizowanych między oczodołem a jamą nosową.
Zatoka klinowa (łac. sinus sphenoidalis) znajduje się w obrębie kości klinowej. Jej ujście do jamy nosowej mieści się powyżej i do tyłu od małżowiny nosowej górnej, czyli powyżej dna zatoki powodując tym samym niekorzystne warunki dla odpływu wydzieliny.