Skóra (łac. cutis, derma) jest ważną barierą ochronną dla organizmu człowieka chroniącą przed szkodliwym działaniem czynników zewnętrznych. Ponadto reguluje ona: temperaturę ciała, równowagę wodną, czynności wydzielnicze, pełni funkcję czucia, procesy metaboliczne oraz bierze udział w obronie immunologicznej.
W budowie skóry wyróżniono podział na: naskórek, skórę właściwą, tkankę podskórną oraz przydatki tj. mieszki włosowe, gruczoły, paznokcie. Od zewnątrz skórę pokrywa warstwa lipidowa i złuszczona keratyna.
Unaczynienie skóry odgrywa podstawową rolę w termoregulacji ustroju. W skórze właściwej oraz na jej granicy z tkanką podskórną mieszczą się sploty naczyniowe, szczególnie liczne w obrębie mieszków włosowych i gruczołów potowych. W naskórku brak jest naczyń krwionośnych. Unerwienie skóry jest bogate i pochodzi z włókien autonomicznych, mózgu i rdzenia kręgowego. Występuje w postaci wolnych zakończeń nerwowych tworzących sploty, liczne szczególnie na granicy skóry właściwej z naskórkiem oraz w obrębie mieszków, gruczołów i naczyń włosowych oraz w formie receptorów wrażliwych na dotyk, ucisk, ciepło, zimno oraz ból i świąd. W wysokiej temperaturze naczynia ulegają rozszerzeniu umożliwiając oddawanie ciepła do otoczenia, zaś przy niższych temperaturach naczynia obkurczają się i tworzy się tzw. gęsia skórka.
Błona śluzowa budową przypomina skórę, jednak różni się brakiem przydatków, mniejszą liczbą komórek barwnikowych i gruczołów łojowych. Ponadto okres przejścia komórek naskórka z warstwy podstawnej do powierzchownej wynosi 5 dni, czyli jest co najmniej 5 krotnie krótszy.