Przytarczyce (łac. glandulae parathyroideae) są niewielkimi owalnymi narządami o długości 6-7 mm, które odgrywają ważna rolę w gospodarce wapniowo-fosforanowej. Są zatem niezbędne do życia.
Przytarczyce występują przeważnie w liczbie dwóch par, górna i dolna, ale może być ich więcej. Znajdują się one na powierzchni tylnej płatów bocznych tarczycy. Górne przytarczyce leżą między bocznym płatem a gardłem na wysokości chrząstki pierścieniowatej. Dolne przytarczyce mieszczą się zwykle w okolicy dolnego bieguna płata bocznego, między gałęziami tętnicy tarczowej dolnej. Jednak położenie przytarczyc nie jest symetryczne i cechuje się zmiennością. Ponadto przytarczyce objęte są tkanką łączną i znajdują się na zewnątrz torebki włóknistej gruczołu tarczowego. Takie sąsiedztwo sprawia trudności operacyjne podczas zabiegów chirurgicznych na tarczycy.
Budowa wewnętrzna posiada podział na płaciki. Komórki gruczołu wydzielają do krwioobiegu parathormon (PTH). Obniżony poziom wapnia we krwi powoduje uwalnianie parthormonu, który oddziaływując na odpowiednie tkanki powoduje wzrost wchłaniania wapnia w cewkach nerkowych, a hamuje wchłanianie zwrotne fosforanów, pobudza wytwarzanie witaminy D3 a dzięki niej wzmożenie wchłaniania wapnia i fosforanów w jelicie oraz reabsorbcję wapnia z kości.
W przypadku nieprawidłowego funkcjonowania przytarczyc dochodzi do nadczynności lub niedoczynności tych narządów. Podczas zabiegów przeprowadzanych na tarczycy może dojść do przypadkowego ich usunięcia, co powoduje tężyczkę.
Unaczynienie przytarczyc pochodzi od tętnic przytarczycznych odchodzących od tętnic tarczowych dolnych. Opływ krwi jest analogiczny do przebiegu tętnic. Odpływ chłonki odbywa się przez węzły przytchawicze do węzłów szyjnych głębokich. Unerwienie pochodzi od włókien nerwowych tarczycy.