Naskórek (łac. epidermis) jest warstwą powierzchowną skóry i składa się z komórek zwanych keratynocytami (zawierających keratynę), składających się z nierozpuszczalnego białka odpornego na czynniki fizyczne i chemiczne. Jego grubość średnio nie przekracza 1 mm i jest większa w przypadku podeszwy dłoni i stóp.
Naskórek utworzony jest przez nabłonek wielowarstwowy płaski rogowaciejący. Ponadto dzieli się na 4 warstwy. Pierwszą z nich jest warstwa podstawna mieszcząca się najniżej. Znajdują się tu komórki o jądrach z widocznym podziałem, stąd zwana jest warstwą rozrodczą. Ponadto w warstwie tej występują melanocyty (komórki barwnikowe wytwarzające i magazynujące melaninę), komórki Langerhansa (komórki dendrytyczne biorące udział w odporności) oraz komórki Merkela (komórki układu nerwowego). Następna, warstwa kolczysta, zawiera kilka rzędów komórek o różnych kształtach, które przemieszczając się ku wyższym warstwom ulegają stopniowemu spłaszczeniu. Kolejną strukturą jest warstwa ziarnista posiadająca kilka rzędów komórek tym razem o wrzecionowatych kształtach i spłaszczonych jądrach. Ostatnia i najwyżej położona warstwa rogowa zawiera już tylko spłaszczone komórki nie zawierające jądra.
Komórki połączone są między sobą wypustkami błony komórkowej (desmosomy) oraz specjalnymi cząsteczkami ułatwiającymi przyleganie i kontakt. W warstwie rogowej komórki ułożone są luźno i ulegają złuszczaniu. Średni czas prawidłowego przejścia komórki przez wszystkie warstwy (od warstwy najniższej do najwyższej) wynosi 28 dni.
Naskórek połączony jest ze skórą właściwą poprzez błonę podstawną. Błona podstawna tworzona jest zarówno przez naskórek jak i skórę właściwą, składa się z blaszki jasnej i blaszki ciemnej. Przebieg połączenia nie jest prostolinijny, lecz falisty. Jej podstawą są białka tj. laminina, kolagen, proteoglikany. Keratynocyty przytwierdzone są do błony podstawnej za pomocą integryn, czyli przezbłonowych cząsteczek odpowiedzialnych za przyleganie komórek.