Nasieniowód (łac. ductus deferens) jest parzystym przewodem wyprowadzającym nasienie z najądrza, który przez przewód wytryskowy uchodzi do cewki moczowej.
Długość nasieniowodu wynosi 50-60 cm. Początkowy jego odcinek jest kręty i biegnie ostro ku górze, równolegle do przyśrodkowej części najądrza (część jądrowa). Następnie łącznie z innymi składnikami powrózka nasiennego biegnie do pierścienia pachwinowego (część powrózkowa). Tam przechodzi przez kanał pachwinowy (część pachwinowa) i ulega zagięciu biegnąc wzdłuż ściany bocznej miednicy ku dołowi i do tyłu. Ostatnim zgięciem zawraca przyśrodkowo do dna pęcherza moczowego (część miednicza).
Nasieniowód w części miedniczej pokryty jest otrzewną. Nasieniowód zarówno prawy jak i lewy zakończone są bańką nasieniowodu. Poszerzony odcinek obu nasieniowodów ma budowę gruczołową i wytwarza wydzielinę pobudzającą plemniki. Obie bańki znajdują się między dnem pęcherza a odbytnicą i biegną zbieżnie do gruczołu krokowego. Każda bańka na swym końcu przechodzi w przewód wytryskowy o długości około 2 cm. Przewód wytryskowy przebiega w obrębie gruczołu krokowego i uchodzi na wzgórku nasiennym.
Unaczynienie nasieniowodu stanowią tętnice: nasieniowodu, odbytnicza środkowa i dolna, pęcherzowa dolna oraz żyły uchodzące do splotu wiciowatego i pęcherzowego. Odpływ chłonki odbywa się do węzłów lędźwiowych. Unerwienie pochodzi ze splotu podbrzusznego dolnego.