Kości podudzia składają się z dwóch kości długich: kości piszczelowej i strzałkowej połączone swymi obu końcami. Przestrzeń pomiędzy kośćmi wypełnia błona międzykostna.
Kość piszczelowa (łac. tibia) położona jest przyśrodkowo w stosunku do strzałki. Składa się s trzonu i dwóch końców. Trzon w przekroju poprzecznym ma kształt trójkąta podstawą zwróconego do tyłu. Koniec bliższy kości piszczelowej jest poszerzony i pogrubiały, posiada dwa kłykcie: przyśrodkowy i boczny. Powierzchnia górna posiada dwa zagłębienia oddzielone wyniosłością międzykłykciową. Po obu stronach wyniosłości międzykłykciowej znajdują się małe guzki międzykłykciowe, natomiast do przodu i do tyłu pola międzykłykciowe. Na kłykciu bocznym z tyłu i boku znajduje się powierzchnia stawowa dla strzałki. Koniec dalszy jest mniejszy od poprzedniego, posiada bocznie położoną powierzchnię stawową dla strzałki, a przyśrodkowo tworzy wypukły wyrostek zwany kostką przyśrodkową. Powierzchnia dolna bierze udział w tworzeniu stawu skokowego.
Kość strzałkowa (łac. fibula) biegnie równolegle i bardziej bocznie w stosunku do kości piszczelowej. Końcem bliższym, zwanym głową strzałki łączy się z piszczelą. Koniec dalszy jest szerszy i grubszy. Sięga niżej niż kość piszczelowa i tworzy kostkę boczną.
Ruchy w stawie piszczelowo-strzałkowym są minimalne.