Cewka moczowa (łac. urethra) jest przewodem wyprowadzającym mocz z pęcherza moczowego. U kobiet jej długość wynosi średnio 3-5 cm. Stwarza to o wiele lepsze warunki dla wnikania drobnoustrojów niż ma to miejsce u mężczyzn.
Cewka moczowa u kobiet uchodzi z pęcherza moczowego biegnąc wpierw przez jamę miednicy mniejszej, dalej wraz z pochwą przebija przeponę moczowo-płciową uchodząc na brodawce cewkowej w przedsionku pochwy. Biegnie prawie pionowo kierując się od tyłu i góry ku przodowi i do dołu. Nie występują tu zagięcia charakterystyczne dla cewki moczowej męskiej.
Ściana cewki moczowej zbudowana jest z dwóch warstw: błony mięśniowej i śluzowej. Warstwa mięśniowa zawiera włókna mięśniowe gładkie biegnące podłużnie i okrężnie. Włókna okrężne zdążające w kierunku pęcherza moczowego biorą udział w tworzeniu mięśnia zwieracza pęcherza. Zewnętrznie leżące włókna poprzecznie prążkowane obejmują włókna gładkie i tworzą zwieracz cewki moczowej. Błona śluzowa wysłana jest nabłonkiem przejściowym przechodzący w nabłonek walcowaty.
Unaczynienie cewki moczowej pochodzi z tętnicy pęcherzowej dolnej, pochwowej, sromowej wewnętrznej i opuszki przedsionka. Odpływ krwi możliwy jest dzięki splotowi cewki moczowej, skąd krew uchodzi do splotu pęcherzowego i pochwowego. Odpływ chłonki odbywa się do węzłów biodrowych wewnętrznych i pachwinowych. Unerwienie pochodzi ze splotu pęcherzowego i nerwu sromowego.